บทความ

ROOM XX

“อื้อ พี่มาร์คเดี๋ยว!” ภายในห้องนอน ของหอพักนักศึกษาที่แสนคุ้นเคย บนเตียงนอนหลังใหญ่ที่มีร่างของคนสองคนที่กำลังกอดรัดกันอย่างร้อนแรง เสียงครางกระเส่าหวานดังก้องไปทั่วทั้งห้อง ยามที่ริมฝีปากอุ่นร้อนกำลังพรมจูบไปทั่ว ร่างระหงพร้อมทั้งขบเม้มแรงๆ จนขึ้นรอยประดับสีสด มือเรียวกำหมอนใบนุ่ม ที่ตัวเองหนุนอยู่ ไว้แน่น จนนิ้วขึ้นข้อขาวเมื่อแก่นกายเล็กถูกชักรูดแรงๆ จนเจ้าของมันต้องดิ้นพราดด้วยความเสียวกระสัน             ไม่รู้เพราะว่าไม่ได้ร่วมรักกันมาหลายเหลือหรือว่าอย่างใดทำให้ร่างน้อยรู้สึกว่าอีกฝ่ายนั้นรุนแรงกว่าปกติ             “ บอกแล้วใช่ไหมว่าเด็กดื้อจะต้องโดนลงโทษ ”  เสียงทุ้มต่ำ พูดแม้จะฟังดู ราบเรียบยังไงแต่คนฟัง อย่างแบมแบม กลับรู้ว่า นั่นเป็นคำเตือนสุดท้ายที่เขาจะได้รับก่อนที่จะถูกลงโทษด้วยบทลงโทษอันแสนวาบหวาบและทรมานอย่างแสนสุขจากคนที่คร่อมทับเหนือร่างตนอยู่             “ ผม...แบมเปล่า แค่ไปช่วยรุ่นพี่เขาเฉยๆ ”  สรรพนามที่ใช้ผิดถูกๆ เอ่ย บอกเสียงแผ่วหวานยามที่แก่นกายเล็กถูก อีกคน กอบกำไว้มั่น ทั้งยังชักรูด เป็นจังหวะที่ทำให้ทั้งร่างแทบขาดใจตาย ด้วยความกระสัน     
แสดงความคิดเห็น
อ่านเพิ่มเติม

ROOM XVIII

สิ้นคำพูดนั้นนิ้วชี้ของมาร์คที่เอื้อมไปจุ่มในถ้วยน้ำผึ้งบนถาดก็ส่งเข้าไปในปากอิ่มที่เผยออยู่แตะลงบนลิ้นนุ่ม รสสัมผัสหวานของน้ำผึ้งบนลิ้นที่ถูกส่งเข้าปากอิ่มทำให้แบมแบมค่อยๆ ละเลียดชิมมันจากนิ้วแกร่งจนได้ยินเสียงคำรามต่ำๆ จากลำคอแกร่งที่เต็มไปด้วยความพอใจ  ก่อนที่นิ้วแกร่งจะถอนออกแทนที่ด้วยริมฝีปากร้อนที่ทาบทับลงมาอีกครั้งเพื่อมอบสัมผัสร้อนระอุและเพื่อเชยชิมความหวานล้ำของน้ำผึ้งที่ยังคงติดค้างอยู่ในริมฝีปากอิ่มทุกหยดหยาดจนคนถูกจูบแทบขาดใจ ร่างระหงถูกดันให้ลงไปพิงหมอนจนอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน ขณะที่มือหนาอีกข้างเอื้อมไปหยิบถ้วยน้ำผึ้งจากถาดนั้นมาถือเอาไว้ ก่อนที่เขาจะเทราดลงมาตั้งแต่ซอกคอหอมกรุ่นลากยาวมาถึงยอดอกทั้งสองข้างและหน้าท้องแบนราบ สัมผัสเย็นๆ ที่ตกกระทบผิวนิ่มอย่างอ้อยอิ่งทำให้เจ้าของเรือนร่างนั้นต้องเกร็งตัวด้วยอารมณ์ที่ตีกันมั่วไปหมด “อา...” เมื่อเขาเทจนพอใจแล้วริมฝีปากร้อนก็ก้มลงมาเชยชิ้มน้ำผึ้งสีอำพันแสนสวยตรงซอกคอหอมกรุ่นก่อน ค่อยๆ ละเมียดละไมขบเม้มแทะเล็มเพื่อเชยชิมอย่างช้าๆ ลิ้นร้อนที่ตวัดลากผ่านผิวนุ่มที่ค่อยๆ ร่นลงมาเรื่อยจนถึงกลางอกและยอดอกทั้งสอง ชาย
แสดงความคิดเห็น
อ่านเพิ่มเติม

ROOM XII

สิ้นคำที่เป็นเหมือนคำอนุญาตและการตัดสินใจของร่างน้อยริมฝีปากอุ่นร้อนก็ประกบลงมาที่ปากอิ่มทันทีพร้อมกับร่างหนาที่เปลี่ยนมาขึ้นคร่อมคนตัวเล็กขณะที่มือหนึ่งก็เชยคางของคนใต้ร่างให้เงยหน้าขึ้นมาให้ได้องศาที่แนบแน่นมากขึ้น และเมื่อใบหน้าคมคายขยับมากดจูบที่เรียวปากหอมหวาน คนตัวเล็กก็ได้แต่ปิดปรือดวงตาอย่างยินยอม จูบที่ชายหนุ่มมอบให้อย่างอ่อนหวาน ปลายลิ้นที่ยิ่งร้อนเพราะอุณหภูมิในร่างกายของอีกฝ่ายที่สูงขึ้นไล้เลียไปทั่วกลีบเนื้อนิ่มสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากอุ่นนุ่ม ตวัดเกี่ยวความนุ่มนิ่มจนร่างเล็กได้แต่สั่นสะท้านจากรสสัมผัสที่ร้อนแรงต่างไปจากทุกที มือเรียวที่ยามแรกวางทิ้งเอาไว้ข้างกายตอนนี้กลับยกขึ้นเกาะเกี่ยวไหล่แกร่งเหมือนหาที่ยึดเกาะ “ อ้ะ...พี่มาร์ค... ”  เสียงหวานที่ครวญครางเบาๆ อย่างไม่ประสาเมื่อมือหนาสอดเข้าไปในสาบเสื้อของเขาพร้อมกับใช้นิ้วหยาบกร้านอย่างบุรุษเพศขยี้ที่ยอดอก เสียงหวานที่ครวญครางออกมานั้นยิ่งเร่งเร้าความต้องการของชายหนุ่มจนแทบสิ้นไร้สติ ในหัวของเขาตอนนี้รู้เพียงว่าต้องการสัมผัสความอ่อนหวานของคนตรงหน้ามากกว่านี้ “ แบมแบม...รักนะ... ”  เสียงทุ้มกระซิบเรียกชื่อคน
1 ความคิดเห็น
อ่านเพิ่มเติม

IMPUDENT 8

“น่ารักมากเด็กดี...” ร่างใหญ่เอ่ยชมและเชยชิมเรือนร่างที่แสนหอมหวานกว่าใครอย่างตะกละตะกลาม มือและปากของเขาทำหน้าที่ได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่องจนสร้างความทรมานอันแสนอ่อนหวานให้คนใต้ร่างได้อย่างสุขสม ลิ้นร้อนตวัดผ่านยอดอกสีสวยอย่างหยอกเย้า กายเล็กก็ตอบสนองเป็นอย่างดีด้วยการแอ่นตัวขึ้นอัตโนมัติตามสัญชาตญาณ “อื้อ...อย่าแกล้งผมสิครับ” เสียงหวานพูดอย่างขาดห้วงทักท้วงเบาๆ ลมหายใจสะดุด มือนุ่มลูบไล้ไปตามร่างกายแกร่งอย่างเป็นธรรมชาติ “ฉันเปล่า...” ร่างหนาบอกแบบนั้นโดยที่ริมฝีปากร้อนระอุนั่นกำลังค่อยๆ เคลื่อนต่ำลงไปเรื่อยๆ โดยไม่ลืมฝากรอยกลีบกุหลาบสีสวยเอาไว้ในทุกจุดที่ลากผ่าน เขาลากไล้ลงมาจนถึงตรงท้องน้อยที่เขารู้ดีว่าเป็นหนึ่งในจุดไวสัมผัสของร่างน้อย ส่วนมือหนาก็ไม่น้อยหน้าข้างหนึ่งกำลังบดขยี้ยอดอกนุ่มนิ่มจนแข็งขืนสู้มือ ส่วนอีกข้างก็เคล้นคลึงแก่นกายเล็กที่ตอนแรกนอนหลับอย่างสงบให้เริ่มตั้งชูชันสู้มือเช่นกัน การกระทำของคนมากประสบการณืทำให้เรือนร่างระหงบิดเร้าไปด้วยความทรมานที่แสนรัญจวน ใบหน้าหวานสวยส่ายไปบนหมอนนุ่มมาจนผมเผ้ายุ่งเหยิง หากแต่นั่นกลับทำให้คนตัวเล็กดูน่าเย้ายวนมากขึ้นไปอีก
แสดงความคิดเห็น
อ่านเพิ่มเติม

IMPUDENT 5

“โอ๊ย อย่าครับคุณมาร์ค ผมเจ็บ” เสียงหวานร้องห้ามเมื่อใบหน้าหล่อเหลาซุกเข้ากับซอกคอหอมกรุ่น คางแกร่งที่มีไรหนวดแหลมๆ ขึ้นอยู่จางๆ ถูไถจนผิวขาวขึ้นรอยแดงเป็นปื้น ขณะที่มือหนาก็จาบจ้วงไปตามร่างระหง ฉีกทึ้งเสื้อยืดพอดีตัวของร่างน้อยจนขาดวิ่นโดยไม่สนใจว่าเรือนร่างใต้อาณัติจะพยายามปัดป้องขัดขืนมากเพียงใด มือเรียวดันอกแกร่งราวกับกำแพงหนาหมายจะให้เขาปล่อยไปหาแต่ร่างสูงใหญ่นั้นกลับไม่ขยับเขยื้อนไปแม้แต่น้อย ก่อนที่ชายหนุ่มจะรวบข้อมือเล็กทั้งสองข้างไว้ด้วยมือเดียวแล้วกดไว้ที่เหนือหัวของคนตัวเล็กจนร่างน้อยหมดทางสู้ สิ่งเดียวที่แบมแบมจะทำได้ตอนนี้มีเพียงแค่นอนสะอื้นไห้ด้วยความเจ็บปวดทั้งทางกายและทางจิตใต ตอนนี้คนที่กำลังทาบทับอยู่เหนือร่างของเขานั้นกำลังโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงเหมือนหมาบ้าและไม่ฟังสาเหตุหรือถ้อยคำจากใครหน้าไหนทั้งนั้น คนตัวเล็กที่ตอนแรกขัดขืนนั้นตอนนี้กลับนอนนิ่งไม่ขยับเขยื้อนราวกับตุ๊กตาตัวน้อยที่ยอมให้เจ้าของกระทำอะไรก็ได้ แม้กระทั่งจะถอดกางเกงยีนส์ขายาวออกไปรวมทั้งกางเกงในตัวน้อยด้วยเช่นกัน มีเพียงหยาดน้ำใสๆ ที่ไหลออกมาจากดวงตากลมโตเท่านั้น ที่กำลังบ่งบอกว่าตุ๊กตาท
แสดงความคิดเห็น
อ่านเพิ่มเติม