ROOM XX
“อื้อ พี่มาร์คเดี๋ยว!” ภายในห้องนอน ของหอพักนักศึกษาที่แสนคุ้นเคย บนเตียงนอนหลังใหญ่ที่มีร่างของคนสองคนที่กำลังกอดรัดกันอย่างร้อนแรง เสียงครางกระเส่าหวานดังก้องไปทั่วทั้งห้อง ยามที่ริมฝีปากอุ่นร้อนกำลังพรมจูบไปทั่ว ร่างระหงพร้อมทั้งขบเม้มแรงๆ จนขึ้นรอยประดับสีสด มือเรียวกำหมอนใบนุ่ม ที่ตัวเองหนุนอยู่ ไว้แน่น จนนิ้วขึ้นข้อขาวเมื่อแก่นกายเล็กถูกชักรูดแรงๆ จนเจ้าของมันต้องดิ้นพราดด้วยความเสียวกระสัน ไม่รู้เพราะว่าไม่ได้ร่วมรักกันมาหลายเหลือหรือว่าอย่างใดทำให้ร่างน้อยรู้สึกว่าอีกฝ่ายนั้นรุนแรงกว่าปกติ “ บอกแล้วใช่ไหมว่าเด็กดื้อจะต้องโดนลงโทษ ” เสียงทุ้มต่ำ พูดแม้จะฟังดู ราบเรียบยังไงแต่คนฟัง อย่างแบมแบม กลับรู้ว่า นั่นเป็นคำเตือนสุดท้ายที่เขาจะได้รับก่อนที่จะถูกลงโทษด้วยบทลงโทษอันแสนวาบหวาบและทรมานอย่างแสนสุขจากคนที่คร่อมทับเหนือร่างตนอยู่ “ ผม...แบมเปล่า แค่ไปช่วยรุ่นพี่เขาเฉยๆ ” สรรพนามที่ใช้ผิดถูกๆ เอ่ย บอกเสียงแผ่วหวานยามที่แก่นกายเล็กถูก อีกคน กอบกำไว้มั่น ทั้งยังชักรูด เป็นจังหวะที่ทำให้ทั้งร่างแทบขาดใจตาย ด้วยความกระสัน